در جستجو ولی با آرامش
سوم و چهارم آبان ماه نود و هشت فرصتی پیش اومد تا به دعوت دوست عزیزم آقای حسین شیرمحمدی در تور سی و دو پل که توسط جناب آقای یوسف یزدان پناه مجری پروژه دانشو برگزار می شد حضور پیدا کنم.
در این تور هر یک از عزیزان به دلخواه خودشون درخصوص یک موضوع صحبت کردند و من هم درباره رسالت زندگی سخنرانی داشتم.
از شما دعوت می کنم فیلم این بخش رو که به همت دوست گرامی جناب آقای محمود پیرهادی گرفته شده مشاهده نمایید.
سلام
در مقاله‌ی قبلی با عنوان من در دنیایم یا دنیا در من؟ در این مورد صحبت شد که دنیایی بیرون از من وجود ندارد.
اما این موضوع چه کمکی به بهبود زندگی ما می‌کند؟
برای اکثر ما پیش اومده که از یک موضوع بسیار ناراحتیم و دست مون هم به جایی نمی‌رسه تا اون رو حل کنیم یا برطرفش کنیم.
موارد این تیپی صرفا باعث اذیت ما می‌شن و فکرمون رو درگیر می‌کنن. حتی گاهی به سلامتی‌مون هم آسیب می‌زنن.
اما وقتی بدونیم که هیچ چیزی در بیرون از ما وجود نداره و کل عالم بازتابی از درون خودمونه، در این مواقع اگر بتونیم آرامش‌مون رو حفظ کنیم، مسئولیت اون موضوع رو متوجه خودمون می‌دونیم.
برای مسائل ساده و دم دستی پذیرش این موضوع راحت‌تر از موارد بزرگ و مهمه.
بگذارید براتون مثال بزنم:
فرض کنید شما از دست برادر یا خواهرتون و یا دوست و… ناراحت هستید. در خوش‌بینانه‌ترین حالت اگر منطقی باشید می‌گید در هر موضوعی که باعث ناراحتی دو طرف می‌شه معمولا هر دو طرف مقصر هستند و این تفکر باعث می‌شه تا حدی، خودتون رو مسئول بدونید. بماند که اگر این دید رو نداشته باشید اصلا خودتون رو مقصر نمی‌دونید.
اما در این جا هدف ارائه‌ی یک رویکرد متفاوته:
هر چیزی (هررررر = 100درصد) که با چشم سر می‌بینید و با گوش می‌شنوید و… مسئولیتش با شماست و می‌تونید رووش موثر باشید. اون موضوع نه تنها بازتاب یک صفت از درون خودتونه بلکه قطعا براتون حامل یک پیامه.
چون هیچ دنیایی به صورت مستقل در بیرون وجود ندارد و همه‌ی عالم بیرون نتیجه‌ی بازتاب درون شماست.
برای راحتی درک این موضوع تصور کنید که چشمان شما هر روز مشغول دیدن آیینه هستند و این آیینه رو به شما تنظیم شده است.
پس اگر می‌خواهیید با چشمان سر دنیای بهتری ببینید، آیینه را تمییز نکنید بلکه درون تان را تمییز و زیبا کنید.
به تعداد انسان‌های خلق شده، دنیا وجود دارد.
و چیزی بیرون از من وجود ندارد.
بزرگ ترین دستاوردم در سی و ششمین سال زندگی، درک بخشی از این شعر مولانای عزیز بود:
بیرون زتو نیست آنچه در عالم هست در خود بطلب هر آنچه خواهی، که تویی
تازه متوجه شدم که دنیای بیرون وجود ندارد و همه چیز درون من است. این حرف برای من فراتر از یک تعارف و یا یک جمله‌ی شعاری بود و هست.
در حقیقت، عالم دقیقا مثل یک آیینه عمل می‌کند و هرچیزی که درون من باشد را به من نشان می‌دهد.
اگر در اکثر اوقات با دوستی و محبت و وفاداری اطرافیانم روبرو هستم، این نشان از وجود این ویژگی‌ها درون من است و اگر هر روز با کلاهبرداری و نامردی و قدرنشناسی برخورد می‌کنم متاسفانه این هم نشان از وجود این صفات درون من است.
موضوع فراتر از این هاست:
اگر در حاکمان کشورها و دولت ها ویژگیی را می‌بینم که من را اذیت می کند این هم نشانه‌ی دیگری از ویژگی‌های درونی من است.
ممکن است شما قبلا با این مفهوم و تحت عنوان “سایه” یا “نیمه‌تاریک وجود” آشنا بوده باشید که توسط کارل گوستاو یونگ فیلسوف و روانپزشک اهل سوئیس مطرح شده است.
اما موضوعی که اینجا مطرح شد فراتر از سایه است.
به امید خدا در مقالات بعدی بیشتر در این باره خواهم نوشت.